Bir danışanım aracılığıyla tanıdığım, "Hocam siz destek olur musunuz?" demesi üzerine seansa davet ettiğim bir kadın danışanımdan bahsedeceğim bugün. Bu genç kadın, babasından gördüğü şiddet ile kötü bir çocukluk dönemi yaşamış ve artık kendi kararlarını verebileceği yaşa geldiğinde babasından kopmuş. Benimle görüşünce sorunlarını, annesinin, kendisinin ve kardeşlerinin babadan gördüğü eziyetleri anlattı. Gözyaşları içinde anlatıyordu ancak ne istediğinin farkındaydı. "Saygısızlık yapmam ama hayatımda da istemiyorum" dediği babası ile de görüştüm.
Baba, yaşattıklarından dolayı pişmanlık duyuyordu. Konuşma ile birlikte aynı şiddeti babasından gördüğünü öğrenmiş olduk. O da tıpkı babası gibi davranarak, baba çocuk ilişkisinde sözü geçen kişi olmak istiyordu. Ancak bunu sevgi ile başarabileceğinden habersizdi. Dedesinin de babasına böyle öğrettiğini söylüyordu.
Baba pişmandı ancak genç kadın kendi hayatını kurmuştu. Babasını yeni hayatında istemiyordu. Belki hayal ettiği başarıyı böyle elde edeceğini düşünüyordu. Çünkü şu an bir birey olarak özgür, güçlü ve kendinin farkında.
